Bazylika Grobu Świętego w Jerozolimie Józef Wolny /Foto Gość

Burzliwe były jej losy, tak jak Ziemi Świętej, przechodzącej w panowanie różnych państw, nacji. Kilkakrotnie była burzona i odbudowywana. W 614 r. została zniszczona przez Persów, ale Bizantyńczycy odbudowali ją już w kilkanaście lat później. W 966 r. w wyniku podpalenia przez Arabów spłonęła znaczna część świątyni. Wyrok na Bazylikę i sam Grób Święty wydał w październiku 1009 r. kalif Al-Hakim, nazywany „szalonym Fatymidą”, nakazując ich całkowite zburzenie. Do jej odbudowy przystąpił cesarz Konstantyn IX Monomach. Zdobycie Jerozolimy przez krzyżowców w 1099 r. i ustanowienie jej stolicą Królestwa Jerozolimskiego poskutkowało rozbudową świątyni, która okazała się dla rycerstwa zbyt mała. W kolejnych wiekach Bazylika Grobu Świętego była sukcesywnie remontowana, odbudowywana, rozbudowywana po różnego rodzaju zniszczeniach spowodowanych m.in. przez pożary, trzęsienia ziemi.

Jesienią ubiegłego roku archeolodzy z Politechniki Narodowej w Atenach przystąpili do badań w miejscu, gdzie znajduje się Grób Chrystusa. Po raz pierwszy od 1555 r. dotarli do najgłębszego miejsca Bazyliki i odsłonili główną płytę grobowca. Okazało się wówczas, że pod nią znajdowała się kolejna z rytym krzyżem, pochodząca z okresu wypraw krzyżowych. Prowadząc dalsze eksploracje natknęli się na półkę wykutą w wapiennej skale, która była najprawdopodobniej miejscem złożenia ciała Jezusa Chrystusa po zdjęciu z krzyża. Jak wyznali badacze, w chwili, kiedy ujrzeli ową skalną półkę, ugięły się im z wrażenia i emocji nogi. To bowiem był Grób Pański.