Drogowe historie przejdź do galerii

Pierwsze, co uderza w szczucińskim muzeum to niezwykła wystawa plenerowa. Można tutaj zobaczyć zabytkowe maszyny do budowy dróg, olbrzymie walce czy nieużywane już samochody dbające o nasze polskie drogi. Spacerując pośród maszyn można poznać także tajniki budowy dróg nawet tych sprzed tysięcy lat oraz postawić nogę na drodze z bali drewnianych, płyt kamiennych czy owalnych głazów. Na wystawach wewnętrznych możemy zobaczyć unikatowy zbiór medali z drogami i mostami oraz jak budowano drogę przed blisko stu laty.

Służba na drodze

W historii zasłynęły chyba najbardziej drogi rzymskie. Te główne, w wielkim cesarstwie rozpostartym od Hiszpanii po Bliski Wschód, ukierunkowane były do stolicy. Były podstawą dobrej komunikacji, przepływu towarów i niezwykle ważne z punktu widzenia wojskowego i strategicznego. – Sami Rzymianie ich jednak nie budowali. Zatrudniali przy ich budowie cudzoziemców oraz rzesze niewolników. Nie mniej solidne budowano w Mezopotamii, gdzie wynaleziono prawdopodobnie, koło, które przyśpieszyło powstawanie sieci dróg. Tę ewolucję techniki budowy dróg można prześledzić wędrując po naszej drogowej ekspozycji – opowiada pani Katarzyna Bochenek-Kolano, zastępca kierownika Zespołu Historii Drogownictwa w Szczucinie. To tutaj można zobaczyć nie tylko potężne walce i maszyny drogowe, ale przenieść się w czasie i pospacerować po drogach, jakie wykonywano właśnie w Babilonii, na Krecie czy w Rzymie. – Historia drogownictwa, o której opowiada nasze muzeum, to nie tylko historia współczesna, gdzie budowane są drogi asfaltowe, ale pokazujemy rozwój technologii, wykorzystania materiału, zdobywanego doświadczenia i samych ludzi, którzy te drogi budowali i o nie dbali. Dla wielu z nich praca przy budowie dróg i ich utrzymaniu była i jest swego rodzaju misją, dlatego używamy określenia służba drogowa – podkreśla pani Katarzyna.

Zespół Historii Drogownictwa w Szczucinie powstał w 1982 r. i obecnie jest Wydziałem Historii Drogownictwa Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad. – Przez wiele lat był tutaj siedziba Obwodu Drogowego. Były tutaj magazyny i wytwórnia masy bitumicznej. Z czasem to miejsce pozostało bezużyteczne i trochę zaniedbane. Jednak dzięki wielkiemu fascynatowi drogownictwa, Marcelemu Bochenkowi, zaczęto zwozić tutaj sprzęt, który przestawał być użyteczny i historyczne eksponaty. I tak powoli zaczęło tworzyć się nasze muzeum – opowiada pani Katarzyna.

Po drogach historii

Bardzo widowiskową jest ekspozycja zewnętrzna, na której można podziwiać maszyny i urządzenia, które niegdyś służyły drogowcom. Spiralna ścieżka owijająca się wokół niewielkiego pagórka jest przewodnikiem, który zabiera odwiedzającego muzeum w podróż po historii drogownictwa. – Mamy świadomość, że olbrzymie walce drogowe, ciągniki, lokomobile i inne maszyny przyciągają uwagę, ale to tylko część tej ekspozycji. Równolegle do prezentacji urządzeń i maszyn chcemy pokazać jak rozwijała się sztuka budowania dróg. Dlatego zwiedzanie powinniśmy zacząć od samej góry – wskazuje pani Katarzyna. I właśnie tam można zobaczyć jak wyglądała droga w antycznej Mezopotamii, gdzie wykładano ją płytami wapiennymi, które w słońcu bieliły się i lśniły nadając drodze niemal niebiańskiego blasku. – Trzeba pamiętać, że taka droga była traktem odświętnym, procesyjnym, układanym szczególnie, jako główna droga miasta. Bardzo ciekawe były drogi budowane na Krecie, gdzie chodnik dla pieszych był na środku, miedzy dwoma pasami ruchu – wyjaśnia. Na każdej z tych dróg można dosłownie postawić nogę, gdyż twórcy ekspozycji zatroszczyli się o wykonanie fragmentu każdej z historycznych nawierzchni.