Uroczystą Mszę św. wraz z biskupem celebrowali dominikańscy duszpasterze na czele z prowincjałem o. Łukaszem Wiśniewskim OP oraz kapłani z dekanatu tarnobrzeskiego. Modlitwa zgromadziła wielu wiernych, którzy przez ostatnie lata czynnie uczestniczyli w remoncie i upiększaniu kościoła.

Na początku Eucharystii przedstawiciele parafii poprosili biskupa o poświęcenie i konsekrację ołtarza.

Pierwszym punktem obrzędu konsekracji było pokropienie wodą święconą ołtarza oraz wszystkich wiernych zgromadzonych w kościele.

W homilii biskup Nitkiewicz nawiązał do przeczytanej Ewangelii o winnym krzewie, którym jest Chrystus. Powiedział, że o ile życie chrześcijanina powinno mieć formę gałązki złączonej z pniem winorośli, to szczególnym momentem w którym to się dokonuje jest Eucharystia.

- Poświęcany dzisiaj ołtarz, jest znakiem naszego Zbawiciela, a zarazem symbolem jednego ciała, Jego Ciała, którego On jest głową. Przez chrzest zostaliśmy wszczepieni w Chrystusa i weszliśmy w żywotną relację z siostrami i braćmi, którzy podobnie jak my, są z Nim złączeni niczym gałązki z winnym krzewem. Patrzmy więc na chrzest jak na wydarzenie ciągle aktualne, które powinno kształtować naszą teraźniejszość i przyszłość. Źródło chrztu nie przestało płynąć, lecz bije dalej, zasilając nasz duchowy krwiobieg – powiedział biskup.

Po homilii i odśpiewaniu Litanii do Wszystkich Świętych bp Nitkiewicz odmówił modlitwę konsekracyjną. Następnie namaścił olejem krzyżma ołtarz oraz okadził go. Ostatnim obrzędem było przystrojenie ołtarza i zapalenie świec. W środku nowego, marmurowego ołtarza umieszczono relikwie błogosławionych męczenników sandomierskich jako wyraz jedności wspólnoty dominikańskiej z diecezją sandomierską.

Konsekracja ołtarza jest wynikiem remontu całego kompleksu klasztornego, który został rozpoczęty przed kilkoma laty. Nowy ołtarz i ambona nawiązują stylistycznie do późnego baroku i do okazałego nagrobka Juliusza Tarnowskiego, usytuowanego przy południowej ścianie prezbiterium - chodzi zarówno o formę, jak i zastosowane w nim kamienie. Znajdziemy w nich również odwołanie do samego tabernakulum. Stąd pojawiły się pilastry, flankujące naroża odkute w białym kamieniu oraz umieszczona centralnie płycina z marmuru Rosso Verona. Również ambona utrzymana jest w tej samej tonacji i równie prostym kształcie.

Podczas remontu zrekonstruowano także XVIII-wieczną posadzkę ułożoną w karo z biało-czarnych płyt. W ten sposób przywrócono pierwotny wygląd prezbiterium. Roboty związane z rekonstrukcją posadzki wymagały wielu zabiegów, w tym przede wszystkim doboru kamiennych płyt możliwie jak najbardziej zbliżonych do XVIII-wiecznych oryginałów, zachowanych w części prezbiterium.