Dla kamedułów świątynia zawsze była centralnym miejscem całej pustelni, bo takie były założenia konstrukcyjne. Najlepiej widać to z lotu ptaka. Wokół niej koncentrowało się życie modlitewne wspólnoty, którą tworzyli mnisi – opowiada ks. Wiesław Kowalewski, dyrektor rytwiańskiej pustelni, otwierając zabytkowe drzwi barokowej świątyni.

Perła pośród lasów

Rzeczywiście. Nawet z dawnych ogrodów wąska ścieżka wiedzie prosto do jednego z bocznych wejść do świątyni. – Kościół był miejscem spotkań pustelników. Każdy z nich żył samotnie w swoim domku, oddzielonym od kolejnego murem. Praktycznie nie rozmawiali ze sobą w ciągu całego dnia, nawet podczas wspólnej pracy. To właśnie świątynia stawała się dla nich miejscem modlitwy i życia wspólnotowego – dodaje ks. W. Kowalewski. Dziś rytwiański kościół służy wiernym podczas typowych nabożeństw duszpasterskich. Jednak początki były inne.