Diecezja w powijakach

Patrząc na portrety bp. Burzyńskiego, zapamiętujemy głównie jego okazałą brodę. Jedni mówią, że to pozostałość po zakonnych korzeniach drugiego sandomierskiego ordynariusza, inne, że nosił ją jako wspomnienie swojej posługi na misjach w Afryce i na Bliskim Wschodzie. To właśnie jego postać wpisuje się w historię diecezji – to biskup, który stanął przed niełatwym zadaniem stworzenia fundamentów administracyjnych, duszpasterskich i organizacyjnych naszej diecezji. Trudny pierwszy rok Pierwszym biskupem sandomierskim został Szczepan Hołowczyc, który miał wtedy 78 lat. Jak wskazują dokumenty, nie spieszył się z ingresem do swojej katedry, gdyż otwierała się przed nim inna droga kariery kościelnej. Wiosną 1819 r. został administratorem archidiecezji warszawskiej. We wrześniu 1819 r. zlecił odbycie ingresu do sandomierskiej katedry w jego imieniu miejscowemu nominatowi biskupowi sufraganowi Aleksandrowi Dobrzańskiemu, i to faktycznie on sprawował władzę w imieniu ordynariusza. – Zachowało się kilka listów bp. Hołowczyca, między innymi list do dziekanów sandomierskich z 12 sierpnia 1819 r., w którym zaleca, aby w czasie wizytacji parafii szczególnie zatroszczyli się o szkoły i przekazali mu ścisłe sprawozdania.