Przy innym stole grupa pensjonariuszy wspólnie pracuje nad kolorowymi ozdobami. Terapia zajęciowa mi nie tylko pomóc im zagospodarować czas, ale także zintegrować oraz przywrócić wiele sprawności.

- Często wspólnie rysujemy, malujemy czy wykonujemy najprostsze ćwiczenia, które pozwalają usprawnić podstawowe czynności. Nasi podopieczni bardzo chętnie uczestniczą w tej formie terapii, bo tutaj możemy wspólnie poczuć się jak rodzina. Często opowiadamy o tym jak było kiedyś, gdy byli młodsi, wspólnie wspominamy dawne tradycje czy zwyczaje. To pozwala im choć na chwilę zapomnieć o ich starości i z radością powrócić w dawne czasy - opowiada Iwona Jońca, terapeuta zajęciowy.

Pierwsze, co słyszy przekraczając progi hospicjum o. Pio, to słowa modlitwy. Kilka starszych osób, niektóre już na wózkach, odmawia różaniec. Spokojnie bez pospiechu, z namysłem płyną kolejne zdrowaśki.

Do nich dołączają inni, ci leżący na łóżkach w pobliskich salach. Pomarszczone, często wykrzywione reumatyzmem dłonie, ściskają różańcową koronkę jakby to był największy skarb lub najpewniejsze lekarstwo na ból i chorobę.

W hospicjum pomaga także wielu wolontariuszy. Przychodzą, aby się wspólnie pomodlić, pomóc przy opiece nad najbardziej chorymi, by pobyć z nimi wspólnie.

- Często nie zauważamy, że nie tylko chorzy i starsi potrzebują nas, ale że my bardziej potrzebujemy ich, aby odkryć w sobie pokłady dobra i miłości miłosiernej. To właśnie pośród chorych można odkryć w sobie wiele z ewangelicznego samarytanina, który nie potrafi przejść obojętnie obok potrzebującego, nie okazując mu serca pełnego miłości i pomocnych dłoni. Czasem warto spróbować, jak smakuje praktyczne miłosierdzie - zachęca ks. M. Józefczyk.

  Hospicjum parafialne
Niosą pomoc potrzebującym ks. Tomasz Lis /Foto Gość