Ostatnia bitwa pułkownika

Płk Tadeusz Zieleniewski 27 września 1939 r. objął dowództwo nad resztkami 33. Rezerwowej Dywizji Piechoty, z których utworzył grupę własnego imienia. Liczyła ona kilkanaście tysięcy żołnierzy. 29 i 30 września grupa walczyła z Niemcami pod Polichną, Janowem Lubelskim i Dzwolą, a na Wschodzie – z Armią Czerwoną. Osaczeni przez nieprzyjacielskie oddziały, Polacy zmuszeni byli się poddać. W ostatnim rozkazie ogłoszonym 1 października o godz. 10 w Momotach Górnych przez płk. Zieleniewskiego czytamy: „Żołnierze! Oddział nasz został ostatnim oddziałem Wojska Polskiego walczącego w Polsce. Oddaję cześć waszej wytrwałości, poświęceniu i męstwu. Jednakże stwierdzam, że naszymi nielicznymi szeregami, goniąc resztkami amunicji, nie pobijemy licznych armii przeciwników wojujących w Polsce (…). W tych okolicznościach, nie widząc możliwości i celu dalszej walki, postanowiłem przyjąć propozycje wojsk sowieckich, przerwać działania wojenne i złożyć broń”.