Wpadliśmy na ten pomysł, szukając sposobu, aby zaproponować wiernym odmienną od innych, a zarazem tradycyjną drogę przeżywania postu, czyli o chlebie i wodzie. Chcieliśmy także nie pozostawić samych osób, które podejmują taką pokutę. Włączający się do postu, podają kapłanowi swoje imiona, a my w świątyni modlimy się za nich w dniu, w którym poszczą, by wytrwali w tym postanowieniu. Każdy pości w swojej prywatnej intencji. Na przykład jedna pani przyznała, że robi to, by w małżeństwie jej syna lepiej się działo.