Dwa wieki zawirowań

Od przeszło 30 lat oblaci starają się o to, by ich klasztor znów był klasztorem. Dzięki umowie płatnego użytkowania nieruchomości wchodzących w skład opactwa będących własnością Skarbu Państwa możliwa jest reintegracja konwentu na Świętym Krzyżu.

◄ Pobenedyktyńskie zabudowania klasztorne.
Henryk Przondziono /Gość Niedzielny

Ponadto umowa podpisana pomiędzy Domem Zakonnym Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej na Świętym Krzyżu a dyrekcją Świętokrzyskiego Parku Narodowego w sprawie dalszego użytkowania przez organ ochrony przyrody parteru zachodniego skrzydła pobenedyktyńskiego klasztoru na Świętym Krzyżu pozwala na owocną współpracę w zakresie przeniesienia w ciągu najbliższych lat ekspozycji przyrodniczej do nowoczesnego kompleksu w Nowej Słupi.

Tragiczna historia

Aby zrozumieć istotę problemu reintegracji klasztoru na Świętym Krzyżu, najstarszego sanktuarium na ziemiach polskich, ufundowanego przez księcia Bolesława Krzywoustego oraz komesa Wojsława z rodu Powałów w latach 30. XII w., należy cofnąć się do roku 1819, kiedy to rosyjscy zaborcy zdecydowali o jego kasacie. Jej konsekwencjami były: likwidacja konwentu, utrata największej w Polsce średniowiecznej biblioteki przechowującej bezcenne zabytki o wartości ogólnonarodowej („Kazania świętokrzyskie”, „Rocznik świętokrzyski dawny”, zbiór „Pieśni łysogórskich”, w tym słynny „Lament świętokrzyski”); dywersyfikacja majątku i utrata części budynków z zamianą ich funkcji na cele świeckie (niegdyś więzienne, dziś muzealne); ogólna dewastacja budynków i próba laicyzacji miejsca w czasach PRL. Zatrata klasztoru i jego całkowity upadek zostały przerwane dopiero w 1936 roku, kiedy to decyzją władz diecezji sandomierskiej do części budynków klasztornych wprowadzili się misjonarze oblaci Maryi Niepokalanej. Nowi gospodarze od tego czasu mozolnie odbudowują klasztor gdzie przechowywane są relikwie Drzewa Męki Pańskiej, oraz przywracają należne mu miejsce wśród najważniejszych miejsc kultowych, pielgrzymkowych i sanktuaryjnych w Polsce.