Marta Woynarowska: Jest Pani wielokrotną laureatką sandomierskich „Porównań” i innych znaczących konkursów czy przeglądów. Czym są dla Pani nagrody przyznawane przez artystów zasiadających w komisjach?

Bożena Wójtowicz-Ślęzak: Uważam, że artysta winien się mierzyć, porównywać z innymi, ponieważ obracamy się w sferze sztuk wizualnych, poddawanych ocenie, ale przede wszystkim tworzonych z myślą o odbiorcach. Uczestnictwo np. w „Porównaniach” jest dla mnie rozmową – z innymi uczestnikami, ale też z widzem oglądającym moje prace, poprzez obraz wchodzę bowiem z nimi w dialog. Każda nagroda stanowi również motywację do pracy. Artysta pracuje w samotności, choć staram się młodym ludziom wstępującym na artystyczną ścieżkę uświadomić, że pracownia to nie tylko samotność, ale przede wszystkim miejsce, gdzie mogą być całkowicie wolni. Wszystko, co zrobią na kartce papieru, jest dozwolone. Bardzo niewiele jest dziedzin dających tak ogromną swobodę, zazwyczaj bowiem ograniczają nas jakieś ramy. Dla młodzieży to poczucie ma ogromne znaczenie. Wyzwala w młodych spontaniczność, swobodę i radość tworzenia.