Z czterech klasztorów, jakie posiadali, pozostały im dwa – w Sandomierzu i Tarnobrzegu. Klimontowski, po kasacie zarządzonej przez władze carskie, służył przeróżnym celom – jako areszt, chlewnia, kurnik, scena teatralna, wreszcie jako szkoła. Drugi klasztor, sandomierski, a właściwie jego pozostałość, noszący wezwanie św. Marii Magdaleny, dzisiaj jest siedzibą Urzędu Miasta.

Dwa z czterech

Istnienie dwóch klasztorów w Sandomierzu może nieco dziwić. Ale powstanie młodszego „brata” pw. św. Marii Magdaleny miało swoje praktyczne uzasadnienie. Nowa fundacja z kościołem (rozebranym w 1860 r.) miała służyć jako schronienie dla zakonników z klasztoru świętojakubskiego, który po lokacji miasta w 1286 r. znalazł się poza murami Sandomierza i był mocno zagrożony przez najazdy tatarskie czy litewskie. O związkach pomiędzy oboma konwentami świadczy istniejąca do dzisiaj Furta Dominikańska, znana powszechnie jako Ucho Igielne. Tędy wiodła najkrótsza droga łącząca oba klasztory, przebiegająca przez uroczy wąwóz świętojakubski.