Ale ta z 12 czerwca 1999 r. w Sandomierzu była dla mnie wydarzeniem szczególnym z dwóch powodów – miała bowiem miejsce w samym sercu naszej diecezji i była spotkaniem Jana Pawła II z Wojskiem Polskim. Jestem oficerem rezerwy artylerii, dlatego z wielką radością dostrzegłem wśród różnych formacji obecnych na Mszy także pancerniaków z żagańskiej 11 Dywizji Kawalerii Pancernej. W okresie od września 1987 do kwietnia 1988 odbyłem bowiem, jako podchorąży rezerwy, praktykę liniową w ówczesnej 11 Dywizji Pancernej w Żaganiu.

Tamten dzień rozpoczął się dla mnie ok. godz. 3 w nocy. Z Ostrowca Świętokrzyskiego wyjechałem wraz z przyjaciółmi o 4.30 samochodem. Udało się nam zaparkować w ogrodach seminaryjnych, więc na plac celebry miałem bardzo blisko. Na telebimach podawana była prognoza pogody, która zapowiadał bardzo upalny dzień. Zresztą o godz. 6 rano było już 28 stopni. Niestety do swojego sektora nie dotarłem, pozostałem więc na skarpie od strony ul. Krakowskiej. Obserwują innych pielgrzymów spostrzegłem niezwykłą więź i życzliwość z jaką odnosili się do siebie chociaż byli sobie zupełnie obcy. Wynikało to zapewne ze świadomości, że oto mamy możliwość i wielkie szczęście być tu razem z ojcem świętym.

Słowa, które wówczas Jan Paweł II skierował do nas podczas homilii na zawsze pozostaną w mojej pamięci, stały się moim drogowskazem, wezwaniem do dawania świadectwa, zobowiązaniem do wierności Chrystusowi, Kościołowi, Ojczyźnie. Są także dowodem pamięci i wierności Janowi Pawłowi II: „Czystość serca jest każdemu człowiekowi zadana. Musi on stale podejmować trud opierania się siłom zła, tym działającym z zewnątrz i tym z wewnątrz – siłom, które chcą go od Boga oderwać. I tak w sercu ludzkim rozgrywa się walka o prawdę i szczęście. Aby zwyciężyć w tej walce, człowiek musi się zwrócić ku Chrystusowi” – to moje przesłanie, któremu staram się sprostać w życiu osobistym, zawodowym i społecznym.