Dotychczas sandomierski dom zakonny był filią-fundacją klasztoru klarysek w Skaryszewie. Siostry rozpoczęły budowę sandomierskiego konwentu w 2008 r. Obecnie w klasztorze mieszka 8 sióstr. Kongregacja Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego przy Stolicy Apostolskiej specjalnym dokumentem uznała w sposób prawny Klasztor Sióstr Klarysek w Sandomierzu za klasztor „sui iuris”, z klauzurą papieską i z wszystkimi przywilejami i łaskami duchowymi, przypisując do tego klasztoru, w sposób definitywny, wszystkie siostry obecnie go stanowiące. Kongregacja poleciła także zwołanie kapituły klasztoru pod przewodnictwem biskupa diecezjalnego oraz wybór przełożonej wspólnoty.

Historyczna Kapituła rozpoczęła się Mszą św. pod przewodnictwem bp. Krzysztofa Nitkiewicza. Następnie wspólnota sióstr podczas głosowania wybrała nową przełożoną klasztoru, którą została s. Maria Czech OSC.

Klaryski ponownie wpisują się w historię Sandomierza. Przed ośmiu wiekami właśnie to miasto gościnnie przyjęło bł. Salomeę Piastównę, która w ufundowanym przez swego brata Bolesława Wstydliwego klasztorze przyjęła habit klariański. Pierwsza polska klaryska wraz z kilkoma siostrami przybyłymi z Pragi Czeskiej utworzyła wspólnotę, która wybudowała klasztor w Zawichoście. Następnie siostry przeniosły się na Skałę pod Kraków. To, co wyróżnia klaryski wśród osób konsekrowanych, to ścisła klauzura, radykalne ubóstwo, którego wyrazem jest wyrzeczenie się nie tylko rzeczy, ale także przestrzeni i kontaktów z ludźmi.