Album wydało Wydawnictwo Kobus z Wrocławia. Poniżej zamieszczamy krótką historię parafii.

Parafia Radomyśl nad Sanem należy do diecezji sandomierskiej i archidiecezji lubelskiej Kościoła katolickiego w Polsce. Ordynariuszem Diecezji Sandomierskiej jest ks. biskup dr Krzysztof Nitkiewicz, który troską pasterską otacza Sanktuarium Maryjne w Radomyślu. Parafia usytuowana jest w widłach Wisły i Sanu w Polsce południowo-wschodniej. Parafia Radomyśl powstała w 1614 roku, u schyłku złotego wieku w Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

Fundatorem miasteczka i parafii był polski szlachcic Jakub Sienieński. Początkowe losy tej parafii związane są z zakonem Augustianów. Sprowadzeni oni zostali tu z krakowskiego Kazimierza w 1625 roku dla posługi duszpasterskiej wśród parafian oraz licznie przybywających pielgrzymów upraszających łaski u Matki Bożej na Zjawieniu czczonej w wizerunku Matki Bożej Bolesnej.

Spisano podania, że pobożna mieszkanka osady Kowalicha, chodziła na wzgórze modlić się w samotności. Z czasem przybywali tam z nią inni mieszkańcy. Wybudowano kaplicę z choiny i powieszono obraz Matki Bożej. Wzniesienie nazywano Górą Kowalichy, a po latach Zjawieniem. Wielu czcicieli doznawało łask i szerzył się kult Maryi na tym wzgórzu.

Ludzie przybywający do osady na Zjawienie do Matki Bożej wielbionej w łaskami słynącym obrazie Matki Bożej Bolesnej, odchodzili z tego miejsca z radosną myślą. Stąd – jak podaje tradycja – pochodzi nazwa miasteczka.

Spisano również podanie, że kupiec z flisakami spławiający Sanem drewno w głąb Polski doświadczyli zagrożenia życia z powodu wzburzonego nurtu rzeki. Kupiec obiecał Matce Bożej, że jeśli ocali im życie, to z uratowanego drewna wybuduje Matce Bożej kościół na tym wzgórzu. Po czym tratwy bezpiecznie dobiły do brzegu, a kupiec wywiązał się z danej obietnicy.

Gdy rozpadł się pierwszy modrzewiowy kościół budowano na Zjawieniu kolejne murowane. W kościele umieszczono cudowny obraz Matki Bożej Bolesnej. Jest on namalowany na dębowej desce. Powstanie jego datowane jest na XV-XVI wiek. Przedstawia św. Maryję – Matkę Bożą Bolesną ubraną w różową suknię i ciemnoniebieski płaszcz, z dłońmi splecionymi w geście bólu i modlitwy. Oblicze Maryi przepełnia smutek i cierpienie. W serce Maryi wbity jest miecz. Maryja przedstawiona jest na tle miejscowego krajobrazu. Na obrazie widnieją łacińskie napisy: „Przez Maryję osiągamy życie wieczne”, „Módl się za nami święta Boża Rodzicielko” oraz fragment z hymnu „Stabat Mater...”.

Obraz Matki Bożej Bolesnej był koronowany 15 września 1991 roku przez Arcybiskupa Przemyskiego Ignacego Tokarczuka z udziałem wielu tysięcy wiernych. Koronę dla Matki Bożej Bolesnej poświęcił Ojciec Święty Jan Paweł II. Corocznie w niedzielę po 15 września obchodzony jest odpust Matki Bożej Bolesnej i rocznica koronacji.

Augustianie skutecznie krzewili kult Matki Bożej Bolesnej i rozszerzyli go. Sprowadzili  obraz Matki Bożej Pocieszenia czczonej przez zakon Augustianów. Na przestrzeni 400 letnich dziejów parafii kult Maryi w obu słynących łaskami obrazach systematycznie rozszerza się. Przybywają bardzo liczne pielgrzymki z okolic i z Polski.

W parafii czczony jest sprowadzony przez Augustianów słynący cudami Obraz Matki Bożej Pocieszenia. Obraz przedstawia Matkę Bożą z Dzieciątkiem Jezus na rękach. Matka Boża trzyma w ręku pasek z łacińskim napisem „Umiłowałam cię wielką miłością. Miłuj i ty mnie”. U dołu obrazu są postacie św. Biskupa Augustyna oraz jego matki św. Moniki. Pomiędzy nimi jest wizerunek dziecka trzymającego w ręku łyżkę - symbol wizji św. Augustyna dotyczącej tajemnicy Trójcy Świętej. Odpust Matki Bożej Pocieszenia obchodzony jest każdego roku w ostatnią niedzielę sierpnia.

W roku 1999 roku Kustosz Sanktuarium ks. Józef Turoń z parafianami rozpoczęli budowę nowej świątyni parafialnej i sanktuarium. Budowla jest ukończona i trwa urządzanie jej wystroju. W głównym ołtarzu jest rzeźba, postać Jezusa Chrystusa Zmartwychwstałego, a w bocznych ołtarzach umieszczono oba cudowne wizerunki Matki Bożej. Nad wejściem do Sanktuarium umieszczona jest rzeźba św. Józefa. Obecność w świątyni Świętej Rodziny w tych wizerunkach sprawiła, że Sanktuarium nazywane jest Radomyskim Nazaretem. Kościół zdobią nowoczesne witraże przedstawiające polskich świętych i błogosławionych oraz stacje drogi krzyżowej. W świątyni są relikwie św. Siostry Faustyny Kowalskiej oraz św. Jana Pawła II. Od blisko 30 lat ks. kanonik mgr Józef Turoń organizuje duszpasterstwo i dynamiczny rozwój parafii i Sanktuarium. Czciciele Matki Bożej cenią odbywające się corocznie od maja do października 13 dnia każdego miesiąca, nabożeństwa fatimskie, które licznie gromadzą czcicieli Maryi. Każdego roku w pierwszą niedzielę września odbywa się pielgrzymka chorych, którym udzielany jest Sakrament Namaszczenia Chorych. Kustosz Sanktuarium wraz z parafianami z własnych funduszy wybudowali Diecezjalny Dom Rekolekcyjny mieszczący 50 osób. Stale odbywają się w nim rekolekcje, dni skupienia, turnusy feryjne i wakacyjne, spotkania formacyjne szczególnie dla młodzieży, małżeństw, dla wszelkich grup duszpasterskich. 

Na uwagę zasługuje kilkusetletnia tradycja „turków” wielkanocnych kultywowana w Radomyślu corocznie od Wielkiego Piątku do Poniedziałku Wielkanocnego. Jej genezą jest udział żołnierzy z Radomyśla w słynnej wyprawie króla Jana III Sobieskiego. Piechota z Radomyśla uczestniczyła w bitwie pod Wiedniem w 1683 roku, która zmieniła losy Europy. Żołnierze powrócili do rodzinnej parafii w Wielki Piątek i od razu zaciągnęli straż honorową w kościele przy symbolicznym grobie Pana Jezusa. Tradycja radomyskiej straży grobowej jest najstarsza. Trwa nieustannie od 330 lat. Jest niezwykle barwna i popularna w regionie i w Polsce. Również w czasach rozbiorów, okupacji i niewoli radomyślanie podtrzymywali ten obyczaj, by krzewić kulturę regionalną i wartości chrześcijańskie, które w Radomyślu od wieków niezmiennie upowszechnia stowarzyszenie „Grono Młodzieży”.