Mimo upływu lat, państwo Anna i Stanisław dokładnie pamiętają młodzieńcze lata, dzień ślubu i kto błogosławił ich małżeństwo. – Moi rodzice powiedzieli, abym się ożenił w tej rodzinie, bo to dobrzy ludzie, więc zacząłem chodzić w kawalerkę. Nie trwało to długo i odbyło się wesele. Ślub dawał nam proboszcz ks. Wojciech Chorzępa – wspomina pan Stanisław.
Jak opowiadają jubilaci, mimo ciężkich czasów, wesele było huczne.

– Do kościoła jechaliśmy przystrojoną furmanką. Tak samo inni goście, a jechali tak szybko, że jedna z furmanek się wywaliła. Na weselu była prawie cała wieś. W takim dużym przetaku było roznoszone ciasto drożdżowe. Na stołach były ser, chleb i inne domowe wyroby. Muzyka grała, a przez okna zaglądały ciekawskie dzieci – wspomina pani Anna.